28. i 29. kwietnia 2007 - wyjazd na Paradę Parowozów (i Drezyn oczywiście)

W piątkowy wieczór zakończyłem składanie świeżo pomalowanych części roweru, pompowanie kół i pakowanie roweru do auta. Krótki sen i już piękny, słoneczny sobotni poranek - jedziemy z Ewą do Wolsztyna. Na miejscu byliśmy o godzinie dziesiątej - tłumy ludzi i samochodów zgodnie z przewidywaniami, na szczęście rower szynowy na pace załatwia nam wjazd na parking na terenie stacji, przy peronie, przy którym stoją drezyny, gdzie jest jeszcze parę wolnych miejsc.

Przed wyciągnięciem roweru z auta postanowiliśmy zrobić obchód wokół stacji. Po drodze spotykamy Mikołaja (na stoisku z pamiątkami kolejowymi). W pobliżu parowozowni większe tłumy, umykamy więc szybko nad jeziorko, które znajduje się za terenem stacji, aby dojść do ruchliwej drogi i przejść wiaduktem nad stacją, pośrodku wiaduktu postanawiamy zejść jednak na stację, na peronie witamy piękny, opływowy niemiecki parowóz (18 201), który właśnie majestatycznie wjechał na stację; potem szybkie zakupy w Biedronce i wracamy do auta w okolice toru "drezynowego".

Rozłożenie roweru zajmuje ok. 10-15 minut. Na torze stoi już rower Szymona z Wrocławia, również zbudowany w oparciu o zwykły rower, ale 1, a nie 2 :) a dzięki zmyślnej konstrukcji ma znacznie mniejsze opory toczenia, niż mój. Wielu zwiedzających ogląda z zainteresowaniem nasze pojazdy i pozostałe drezyny. Drezyny ręczne Grodziskiej Kolei Drezynowej oraz Sowiogórskiego Bractwa Kolejowego wożą chętnych po niewielkim odcinku toru, do momentu rozpoczęcia parady parowozów, gdy na prośbę organizatorów drezyny zamarły w bezruchu, aż do chwili rozpoczęcia parady drezyn, w której wzięły udział wszystkie za wyjątkiem rowerów szynowych (ze względu na dużą ilość rozjazdów "anglików" po drodze na tor, na którym odbywała się parada).

Po "paradowaniu" ekipy drezyniarzy z rosnącą niecierpliwością czekają na sygnał wyjazdu na szlak do Konotopu (PLK na sobotnie popołudnie udostępniła nam fragment linii Wolsztyn - Żagań). Rosnący czas oczekiwania powoduje, że duża drezyna z Zielonej Góry z rozczarowaniem ląduje na pace żuka i odjeżdża, niestety nie po szynach. Z oczekiwania rezygnują kolejne osoby, aż jednak następuje upragniony moment - wykonujemy manewry w celu przestawienia drezyn na tor do wyjazdu na Konotop, chwila oczekiwania - i ruszamy. Miałem okazję jechać maluchem-drezyną Mogileńskiego Stowarzyszenia Sympatyków Kolei (ze względu na brak współpasażera - bo Ewa wyjechała wcześniej do Wrocławia - złożyłem rower i zapakowałem do auta). Podróż maluszkiem upływała w miłej atmosferze, wzmacnianej od czasu do czasu głośnym sygnałem syreny (kiedyś pracującej na "prawdziwej" lokomotywie), w którą nasz pojazd był wyposażony. Oczywiście wzbudzaliśmy niemałe zdziwienie wśród ludzi znajdujących się w okolicy torów, a każdy z gapiów posiadający jakieś urządzenie do fotografowania uwieczniał moment naszego przejazdu. Konotop osiągneliśmy bez przeszkód; tam nastąpiło zawrócenie malucha do jazdy z powrotem (Tomek - właściciel maluszka - poradził sobie z tym bardzo sprawnie, wyjeżdżając z szyn na przejeździe drogowym i po prostu zawracając auto-drezynę).

Do Wolsztyna wróciliśmy o zmroku. Przed semaforem wjazdowym przesiadłem się do dużej drezyny ręcznej GKD (którą zresztą miałem pierwotnie jechać) i w ten sposób wjechaliśmy na stację. Wszystkie drezyny oprócz naszej zostały skierowane na tor, z którego mogły zostać zapakowane na lawety tudzież na którym mogła nastąpić wymiana kół na drogowe (w przypadku malucha i warszawy). Nasza drezyna wjechała na obrotnicę i pojechała do hali parowozowej na zasłużony odpoczynek.

W niedzielę, po noclegu w Rakoniewicach, standardowo już organizowanym przez Dawida z GKD (skorzystało z niego parę osób, które nie pojechały na linię Kunowice-Cybinka, która również została udostępniona miłośnikom drezynowania), udałem się do Grodziska Wlkp., gdzie pojawił się również maluch z Mogilna i warszawa z Warszawy wraz z przedstawicielami TV Polsat, którzy przygotowywali program o drezynach. Rozłożyłem swój rower i wspólnie z Jarkiem i Agnieszką postanowiliśmy pojechać nieczynną linią do Opalenicy (Jarek wziął 1-osobowy rower GKD). Niestety nie zajechałem daleko - ok. 1,7 km za stacją jedna z szyn była tak mocno zasypana na dłuższym odcinku i nie dało się jechać po niej rowerem, więc postanowiliśmy wrócić do Grodziska. Jarek jednak nie dał za wygraną i przedarł się przez zasypany i zarośnięty szlak (małym rowerem było mu łatwiej, zwłaszcza że siodełko w rowerze GKD znajduje się po lewej stronie - czyli nad lewą szyną, a po prawej jest tylko pojedyncze kółko trzymające rower na szynach, które w tym przypadku toczyło się po zasypanej szynie). W czasie, gdy z Agnieszką wracaliśmy do Grodziska, składaliśmy rower, pakowaliśmy go do auta i jechaliśmy już drogą w stronę Opalenicy, Jarek pokonał prawie 7 km od Grodziska. Pozostałe kilometry były już tylko formalnością :) zwłaszcza że szlak był w dobrym stanie (jak na rower oczywiście), nie licząc zaasfaltowanych przejazdów.

Przez cały weekend pogoda dopisała, humory również. Do zobaczenia w Wolsztynie za rok!

Zdjęcia wykonane przez Jarka można obejrzeć na stronie GKD:
zdjęcia - sobota :::: zdjęcia - niedziela

FILMY z przejazdu maluchem - drezyną:

Manewry na stacji przed wyjazdem do Konotopu (AVI 4.66MB, XVID)